Elburgse stoepjes . . . .

Elburg - Hulshorst

Het belooft een mooie dag te worden. Het zonnetje kleurt oranje rood aan de horizon. We lopen Elburg over het Bagijnendijkje Elburg uit en vervolgen onze weg over de Elburg Zeedijk. Rechts van ons ligt het Veluwemeer, eens Zuiderzee met zijn grillen. We steken de Goorbeek, een kwelbeek die vanuit het grondwater onder het Veluwemassief opkwelt, over die vervolgens in het meer uitmond. Bij de Kerkdijk komen we de gereconstrueerde fundamenten tegen van de St. Ludgeruskerk die daar tot 1825 heeft gestaan. Toen het middelpunt van Doornspijk. Door het inhalige gedrag van de Zuiderzee kwam de kerk tegen 1400 aan het randje van de zee te liggen. Door een springvloed in 1825 ging het fout en stortte de kerk in zee. Een nieuwe kerk werd 1831 in de buurtschap Werfhorst gebouwd waar omheen het huidige Doornspijk is ontstaan.

Net voor Huize Klarenbeek lopen we het landgoed op. We lopen tussen de weilanden door en vervolgens het bos in. Na verloop van tijd komen we bij Nunspeet uit. Daarna gaat het weer door het bos. We raken onderweg met iemand aan de praat die op zoek is naar een cache.

Uiteindelijk stuiten we op het Hulshorsterzand. Boven vanaf de duin hebben we een geweldig uitzicht over de vlakte. Het is een bekende vindplaats van werktuigen uit de prehistorie. Het stuifzand is hier en daar tot op de grindlaag, van voor de ijstijd, uit gestoven. De witte en zwarte steentjes uit die grindlaag werden gebruikt door de Elburgers die er hun stoepjes van maakten. We zoeken in de vlakte naar een paal en teken.  Recht voor ons staat de eerste, de duin af en weer op. Daarna de volgende . . .

Aan het eind van de zandvlakte met zijn vele vliegdennen lopen we langs een pad het fort, een hoge begroeide heuvel, op. Een relatief vochtige plek die begroeid raakte en waar de wind geen vat op kreeg. Het stuifzand hoopte zich hier op. Bovenop staat een houten beeld van de larve van de miernleeuw. Het beeld dient ook als zonnewijzer. We komen in het laatste stukje bos. Aan het eind van het pad niet linksaf maar rechts naar de parkeerplaats waar we een auto achtergelaten hadden voor de terugreis naar Elburg.

Onze voorgangers (8)

Jac. P. Thijsse was graag langer in Elburg gebleven maar ze moesten naar huis. Er werd stevig doorgefietst. In een fink vaartje over Doornspijk en Nunspeet naar Harderwijk met een klein oponthoud in het prachtige park van Hulshorst en bij de Hierdense beek die zoals hij schrijft "de voornaamste rivier is, die zich van de Veluwe in de Zuiderzee stort. Als hij 's middag door Harderwijk loopt besluit hij om binnenkort weer te komen van van Harderwijk langs de zeedijk naar Elburg te wandelen. Bij Elburg kun je dan nog dan naar de El, het laatste stukje van de Puttenerbeek, de beek waar Elburg zijn naam aan dankt. Wij lopen dit keer niet erg met hem op, vanaf Doornspijk scheiden onze wegen. De afsluiting van dit hoofdstuk vloeide uit een typische "schoolmeesters-pen", "Jonge, jonge, wat leer je van dat rondzwerven een hoop aardrijkskunde."

 Doornspijk, strand

 Doornspijk, boerderij aan zee

Doornspijk, aan de beek